Bu gece, NASA’nın devasa SLS roketinin kalktığı gece mi?

KENNEDY UZAY MERKEZİ, Fla. -NASA Uzay Fırlatma Sistemi roketi hakkında on yıl boyunca -kesinlikle yüzbinlerce kelimeye varan- yazdıktan sonra, büyük turuncu itici hakkında söylenecek çok şey kalmadı.

yapacağız, yaklaşık. Söyleyeceğim şey, zaman gerçekten geçtikten sonra, bu görevin uçma zamanı.

NASA, Artemis programına halkın ilgisini artırmaya ve Artemis I mürettebatsız Orion uzay aracını aya ve geriye doğru fırlatmak için ivme kazanmaya çalışırken, uzay ajansı “gidiyoruz” mantrasını giderek daha fazla kullandı.

Uzay camiasının buna tepkisinin çoğu kısa ve öz bir şekilde özetlenebilir: “Gitmeye hazırız.”

01:04 AM ET’de (06:04 UTC) açılan iki saatlik bir pencere ile bu gece bir fırlatma girişiminde bulunmayı dört gözle beklediğimiz için, bu anın neden bu kadar geç olduğunu anlamak için daha önce olanlara bakmaya değer.

Uzay Fırlatma Sistemi roketi 2010 yılında sadece iki ABD senatörü tarafından yaratıldı – Florida’dan bir Demokrat, Bill Nelson ve Teksas’tan bir Cumhuriyetçi, Kay Bailey Hutchison. Hutchison 2013’te emekli oldu ve Nelson 2019’da yeniden seçimi kaybetti, bu nedenle füze için uzun ve maliyetli geliştirme programı her ikisinin de siyasi kariyerlerini geride bıraktı.

SLS roketi, daha önce uzay mekiği programının bir kısmına sahip olan büyük savunma müteahhitlerini NASA bütçesinde tutan ve Florida, Teksas ve Alabama’daki uzay ajansı işlerini koruyan siyasi bir uzlaşmaydı. Bunda çok iyi çalıştı.

Ne yazık ki, politik olarak tasarlanmış roketler en verimli uzay uçuşu araçları değildir, bu nedenle fırlatma rampasına giden uzun ve çukurlu bir yoldu.

2010

Nelson ve Hutchison, 2010 yılında Boeing ve diğer büyük yüklenicilerle yakın işbirliği içinde çalışarak bu roket tasarımını ilk kez tasarladıklarında umutlar yüksekti. Roket, Uzay Mekiğinin ana motorlarını ve katı roket iticilerinin biraz değiştirilmiş bir versiyonunu kullanacak. Ana yakıt deposu, mekiğin dış depolarıyla aynı çapa sahip olacaktır. Senatörler, bunun gelişme sürecini büyük ölçüde kolaylaştıracağını açıkladılar.

O yaz, ABD Temsilciler Meclisi’ndeki Bilim Komitesi başkanı Tennessee’li Bart Gordon gibi kilit isimlerle müzakerelerde bulundular. Nelson, füzenin 2015 yılına kadar 11,5 milyar dolarlık bir maliyetle hazır olacağına söz verdi. Gordon daha iyi biliyordu. “11.5 milyar dolara ağır bir füze yapabileceğimizi düşünmüyor.” dedi Gordonlu Nelson zamanda. “11,5 milyar dolara roket yapamazsak, dükkanı kapatmak zorunda kalırız.”

Sonunda Nelson ve Hutchison, NASA Yetki Yasası biçiminde kendi yasalarını alacaklardı. O sonbaharda, program zaten biraz kaymıştı. olduğunda Füze Yaratma Mevzuatı Ekim 2010’da kanunla imzalandı ve Uzay Fırlatma Sisteminin en geç Aralık 2016’da faaliyete geçmesi gerekiyordu. Bu ülkenin kanunuydu.

2014

Dört yıl sonra NASA, sonunda Artemis programının temel bileşenleri haline gelecek olan büyük bir roket ve Orion uzay aracı geliştirmede ilk dönüm noktasına ulaştı. Bu, Orion’un esasen 5.800 km yükseklikten yüksek enerji dönüşü sırasında ısı kalkanını test etmek için ticari bir roketle fırlatılacağı Keşif-1 uçuş testiydi.

5 Aralık 2014’te bu testin yapıldığı sırada NASA yetkilileri bekliyordu. Sadece üç yıl içinde halka, Orion’un fırlatma rampasına geri döneceğine ve bu kez bir Uzay Fırlatma Sistemi roketinin üzerinde oturacağına söz verdiler. Evet, Uzay Fırlatma Sisteminin ilk lansmanı biraz kaymış olsa da henüz bir yıl oldu.

Bu sekiz yıl önceydi. Keşif Uçuş Testi-1’den elde edilen tek gerçek sonuç, Orion’u derin uzaya itebilecek ticari olarak temin edilebilen roketlerin olduğudur – görev, United Launch Alliance’ın Delta IV Heavy roketiyle uçtu.

2016

İki yıl sonra, NASA ilerleme göstermeye devam ediyor. O bahar, uzay ajansı uzay mekiği programında kalan ana motorları test etmeye başladı.

Bu motorlardan ilki olan No. 2059, 500 saniye boyunca ateşlendi Güney Mississippi’deki NASA’nın Stennis Uzay Merkezi’ndeki bir test standında. Uzay mekiğindeyken 2011’den beri kullanılmadı arayış Uzay mekiği programının sondan bir önceki uçuşu neydi? O yılın ilerleyen saatlerinde, Michôd montaj tesisine yaptığım bir ziyaret sırasında, NASA’nın SLS’nin ilk lansmanı için inşa ettiği bazı uçuş donanımlarını görebildim. Belki de gideceğimizi düşünmüştüm.

O zamanlar, 2018’de lansman için hala umut vardı.