Jill Blanding Gould: Türk Gölü, Bölüm 1

Baldwin Lake gitmek için harika bir yer olmasına rağmen, Greenville’in 11 km dışında, Turk Lake’de bir aile kulübemiz de vardı (kulübe adını vermiştik ama asıl adı Blanding’s Landing’di).

Büyükbabam kulübeyi ve araziyi (birkaç dönüm) 1920’lerde İzcilerden satın aldı. Ondan önce bir İzci kampı vardı.

Otoyoldan göl çevresindeki bir alana giden çıkmaz bir çakıl yoldaki son ev. Gölün yanında inşa edilen kulübenin arkasındaki tepede ek arazi vardı. Göl kıyısındaki ev tesisatından önceki günlerde, herkes The Planting Bank’ta (24 saat mevduat. Tasarruf hesabı yok, müşterilerimiz memnun) cephesinde hilal resmi olan bir ek bina kullanırdı. Ek bina 50’lerde hala vardı ve cesurlar onu hala kullanıyordu. İçerideki gerçek banyoyu kullanmak istedim. Tüm büyükanne ve büyükbabamın ve kuzenlerimin her yaz sadece bir küçük banyosu olması beni şimdi şaşırtıyor. Dikim bankasının “taşma” tuvaleti olarak kullanıldığını düşünüyorum.

Kulübenin ötesinde uzun bir rıhtım vardı, öyle ki insanlar plaj havlularının üzerinde güneşte yatabilir ve rıhtımın yanında demirlemiş teknelere binip inebilirlerdi. Büyükbabamın küçük motorlu birkaç alüminyum teknesi vardı: Çocuklar için 5 veya 10 hp ve yetişkinlerin kullanması için daha büyük olanlar (25 hp veya daha fazla). Tüm akrabalar, motorları nasıl çalıştıracaklarını ve onları nasıl kullanacaklarını erken yaşta biliyorlar. Motor, gölde kürek çekmekten çok daha kolaydı, sadece 5 hp idi.

Gölde çok fazla su kayağı vardı ve ip için delikleri olan yuvarlak uçlu bir kontrplak tahtamız vardı. Halat bir tekneye bağlanır ve kişi ipi tutarak tahtanın üzerinde ayağa kalkardı. Tahta önde yükselecek ve kişi dengede kalmaya çalışacaktır. Ona sörf tahtası dediler. Bunun sörf tahtası olduğunu düşündüm, ama batıya gittiğimde, dünyanın diğer bölgelerindeki sörfçülerin gölde bir tekne tarafından çekilen bir kontrplak tahta kullanmadıklarını keşfettim.

Türk Gölü iki bölümden oluşuyordu: Büyük Türk, çoğu insanın yaşadığı yerdi ve Küçük Türk (ya da herkesin adıyla Bin Gölü) çok daha eskiydi. Kulübe Büyük Türk Gölü’ndeydi, ama göle geri dönmek için, gölü kısmen dolaşan yolun altındaki küçük bir açıklıktan küçük bir tekneyle yüzebilirsiniz. Tekneyi bu küçük boşluktan geçirmek için kürekleri çekmemiz ve herkesin elleri teknenin dibine uzanması gerekiyordu. Çok sıkı bir sıkışmaydı ve biz onu tepe kirişlerinden iterken tekne açıklıktan hafifçe çarptı. Öte yandan, sessiz arka gölün çevresinde daha az ev vardı ve bazı insanlar teknelerde balık tutuyordu. Ayrıca kurbağaların ve kaplumbağaların güneşlendiği çok sayıda nilüfer yaprağı vardı. Sonra göl hipnotik hissettirdi – orada bir tekne motoru huzuru bozacağı için kürek kullanmak istedim. Cindy ve ben birçok kez birlikte Pin Lake’e gittik ama oraya kız kardeşlerim ve kuzenlerimle de gittim.

Ailem çocukların can yeleği kullanması konusunda çok katıdır. Gölün yakınındaki bir ağacın etrafındaki çitlerden birkaç can yeleği sarkıyordu. Tekneye binmeden önce her çocuğun can yeleği giymesi gerekiyordu ama kendi başımıza gitmemize izin verildi.

Bazen gölde solucanlar ve çıtçıtlarla balık tutardık. Tereyağında kızartıldığında çok lezzetli olan küçük bluegills ve güneş balığı yakaladık. “Dede, balığımın kemiğini çıkarır mısın?” Sorulmasın, biz küçükken dedem bütün torunlarına balık kılçığı öğretti. Her zaman.

Tuttuğumuz balıkları da atmak zorunda kaldık. O kısımdan nefret ettim ama küçük kız kardeşim Susie bayıldı. Bariz bir neşeyle herkesin balığını çıkaracak. Türk Gölü’nde çok özgürdük, can yeleklerimizi giydiğimiz sürece, ailelerimiz çoğu zaman yetişkin olmadan teknelerle göle çıkmamıza izin veriyordu. Can yeleklerinin yüzmek için de kullanılması gerekiyordu.

Bildiğim kadarıyla hiçbir çocuk gölde boğulmadı. Ayrıca, her zaman birileri bizi izliyordu – teyzemler zaten rıhtımda yaygara koparırlardı.

Gelecek hafta: Türk Gölü 2. Bölüm