Ukrayna-Rus savaşının en son haberleri: canlı güncellemeler

Yana Moravets’in Ukrayna cephesindeki evini terk etmesi için ikna etmeye çalıştığı ilk kişi, beş aylık hamile genç bir kadındı.

İneklerinden, buzağılarından ve köpeğinden vazgeçmek istemiyordu. Bayan Moravinets, enerjisini ve parasını, kaybetmekten korktuğu güney Ukrayna’daki Mykolaiv şehri yakınlarındaki evini inşa etmek için harcadığını söyledi.

Bayan Moravenets, “Burada ölü yatarken bunların hiçbirine gerek kalmayacak,” dedi.

Savaşın ilk günlerinden itibaren, bölgeden 27 yaşındaki bir fotoğrafçı ve kameraman olan Bayan Moravinets, Kızıl Haç ile yeni bir gönüllü işe başladı: insanları tahliye etmeye teşvik etmek. Telefon görüşmelerinde, kapı eşiğinde konuşmalarda, köy meydanlarında halka açık konuşmalarda, bazen ateş altındayken, Ukraynalıları her şeyi geride bırakmanın hayatta kalmanın tek kesin yolu olduğuna ikna etmeye çalıştı.

İnsanları hayatlarında inşa ettikleri her şeyden vazgeçmeye ikna etmek, savaşın yarattığı pek çok kasvetli işten biridir ve bir diğeri Güçlere Meydan Oku karşılaşmışlar. Mykolaiv şehri savaşın başlarında Rus saldırılarını püskürtmeyi başarırken, grevler bu şehri ve bölgesini harap etti, yaygın ölüm ve yıkım getirdi. Birçok sakin ayrıldı, ancak yüz binlercesi hala orada ve belediye başkanlığı var İnsanları ayrılmaya çağırıyor.

Tahliye nedenini belirlemek için son aylarda binlerce saat harcayan Bayan Moravinets, göreve hazır olmadığını söyledi. Panik atak geçirmeye başladığını, ancak devam etmesi gerektiğini hissettiğini söyledi.

Mykolaiv’den bombalamayla kesintiye uğramak zorunda kalan bir Zoom telefon görüşmesinde, “Savaş bitmiyor ve insanlar kendilerini hala tehlikeye atıyorlar” dedi. “Bir kişiyi gitmeye ikna edebilirsem, bu gerçekten iyi.”

Moravinets’in yanında çalışan engelli tahliye koordinatörü Boris Shchapelki, onu yorulmak bilmeyen, tahliye etmesi gereken insanlara karşı nazik ve meslektaşlarıyla birlikte “her zaman iyi bir ruh halinde” olarak nitelendirdi.

Kızıl Haç ile 2.500’den fazla insanın tahliyesine yardım ettiğini, ancak birçoğunun gittikten birkaç gün sonra kaldığını veya geri döndüğünü söyledi. Moravinets, hamile kadını kaçmaya ikna etmenin bir buçuk ay sürdüğünü ve kadının pencerelerini iki kez kırdıktan sonra ayrıldığını söyledi.

“Özellikle güvenli olduğunda, insanlar bunun sorun olmadığını düşünüyor ve bir yanılsama içinde yaşıyorlar” dedi. “Sadece füzeler evlerine ulaştığında ayrılmaya karar veriyorlar.”

Savaştan iki yıl önce, Bayan Moravenets, Fransız süt şirketi Lactalis için bölgede bir fabrika ile çalıştı ve sütün kalitesini kontrol etmek için çiftçi köylerini gezdi.

Artık birçok köy yolu tehlikeli olduğundan, önceki işinde öğrendiği kısayolları kullanarak yangından kaçınarak uzak köylere ulaşmıştır. Ama şimdi mandıra çiftçilerini geçim kaynaklarından vazgeçmeye ikna etmesi gerekiyor.

“Bütün hayatları bu,” dedi. Derler ki: İneklerimi nasıl bırakırım? İneklerimi nasıl bırakırım? “

Savaştan önce, bir ineğin 1000 dolara kadar mal olabileceğini söyledi. Şimdi, insanlar bunun bir kısmı için et almak için onları mezbahalara götürüyor.

Moravinets, tahliyeyi kabul eden bazı çiftçilerin hayvanların açlıktan ölmemesi için ahırları açık bıraktığını ve ineklerin, boğaların ve ördeklerin artık yiyecek ve su bulmak için köyün sokaklarında dolaştığını söyledi.

Moravinets, “Parası, fırsatları, arabaları olan insanlar gitti” dedi. Ancak aylarca sığınaklarda yaşayan diğerleri, ayrılmayı reddettikleri için orada ölmeye hazır olduklarını söyledi.

Aynı nedenle kaldığını söyledi.

“Kalan insanlar, hayatlarını feda etmeye istekli olanlardır.”

Valeria Safronova Raporlama New York’tan katkıda bulundu.