James Webb Uzay Teleskobu (JWST), WASP-17b adı verilen uzak bir gaz devi gezegenin sıcak, silikat bakımından zengin atmosferi boyunca saatte 1.600 mil hızla gelen rüzgarların minik kuvars kristallerinden oluşan bir sağanak estirdiğini keşfetti.
“Hubble’dan öğrendik [Space Telescope] Birleşik Krallık’taki Bristol Üniversitesi’nden Daniel Grant, “Gözlemlerimiz WASP-17b’nin atmosferinde aerosollerin (bulut veya sis oluşturan küçük parçacıklar) olması gerektiğini gösteriyor, ancak bunların kuvarstan yapılmasını beklemiyorduk” diyor. ve araştırma ekibinin lideri.yeni. A’daki keşif hakkında söylenen bir çalışma ifade.
WASP-17b inanılmaz bir dünya. Gezegenimizden 1.300 ışıkyılı uzaklıkta bulunan yıldızından yalnızca 7,8 milyon kilometre (4,9 milyon mil) uzaklıkta, yıldızının etrafında her 3,7 günde bir tur atıyor. YerWASP-17b, yıldız ev sahibine o kadar yakın ki gündüz sıcaklığı 1.500 santigrat dereceye (yaklaşık 2.700 Fahrenheit derece) yükseliyor. Bu ötegezegenin atmosferi çok sıcak olduğu için dünya aslında yaklaşık 285.000 kilometreye (176.892 mil) kadar genişledi; bu da neredeyse iki kat daha fazla. Jüpiter’in Çapı. Bu, WASP-17b’nin yalnızca yaklaşık yarısını içermesine rağmen JüpiterToplam kütle. WASP-17b bilinen en “kabarık” gezegenlerden biridir ve kabarık atmosferi onu James Webb Uzay Teleskobu için harika bir hedef haline getirmektedir.
İlgili: James Webb Uzay Teleskobu yakındaki bir galaksideki parlak genç yıldızları öne çıkarıyor (resim)
Grant ve gökbilimci arkadaşları, JWST’nin orta kızılötesi cihazını (MIRI) kullanarak WASP-17b’nin yıldızından geçişini izlediler. James Webb Uzay Teleskobu’nun bakış açısından dış gezegen yıldızının önünde hareket ederken MIRI, şişkin gezegenin kendisi tarafından engellenen ancak kısmen dünya atmosferi tarafından emilen yıldız ışığını tespit etti. Bu tür ölçümler, belirli dalga boylarının atmosferdeki belirli moleküller tarafından engellendiği iletim spektrumu adı verilen şeye yol açar.
Jüpiter gibi WASP-17b de çoğunlukla hidrojen ve helyumdan oluşuyor gibi görünüyor. Buna ek olarak MIRI, karbon dioksit ve su buharını ve 8,6 mikron dalga boyunda saf kuvars kristallerinin soğurma imzasını tespit etti. Önceki notlarla birlikte Hubble uzay teleskobuBu kristallerin Dünya’daki kuvars gibi sivri uçlu altıgen prizmalar şeklinde olduğuna inanılıyor ancak boyutları 10 nanometreyi geçmiyor.
Kuvars, silika ve oksijen açısından zengin mineraller olan silikatların bir formudur. Silikatlar son derece yaygındır: Güneş sistemindeki tüm kayalık cisimler bunlardan yapılmıştır ve daha önce sıcak ötegezegenlerin atmosferlerinde silikatlar tespit edilmişti. Ancak bu durumlarda olivin ve piroksen kristalleri daha karmaşıktı ve magnezyum açısından zengindi.
Bristol’den Hannah Wakeford, “Magnezyum silikat görmeyi bekliyorduk” dedi. “Fakat bunun yerine gördüğümüz şey, bu parçacıkların yapı taşlarıdır; çünkü küçük tohum parçacıkları, soğuk ötegezegenlerde ve kahverengi cücelerde tespit ettiğimiz daha büyük silikat taneciklerini oluşturmak için ihtiyaç duyuyordu.”
WASP-27b aynı zamanda gelgit kilitlidir, yani yıldızına her zaman aynı yüzünü gösterir. Rüzgârlar gezegenin etrafında estiğinde, kuvars nanoparçacıklarını da beraberinde taşıyarak, gece ve gündüzün sona erdiği bölgede yüksek irtifa sisi (esasen dağınık kaya kristali bulutları) oluştururlar. Bu sisler daha sonra gün ışığına çıkıp sıcakta buharlaşıyor.
Grant, ilk etapta silikat kristallerinin gezegenin atmosferine nasıl gömüldüğünü açıkladı.
Şöyle söyledi: “WASP-17b çok sıcak… ve atmosferin yükseklerinde kuvars kristallerinin oluştuğu basınç, Dünya yüzeyinde gördüğümüzün yaklaşık binde birini geçmiyor.” “Bu koşullar altında katı kristaller, önce sıvı faza geçmeden doğrudan gazdan oluşabilir.”
Sonuçlar ekim ayında açıklandı Astrofizik Günlük Mektupları.
“Analist. Tutkulu zombi gurusu. Twitter uygulayıcısı. İnternet fanatiği. Dost pastırma hayranı.”
More Stories
Perşembe gecesi SpaceX, 33. Cape roketinin 2024'te fırlatılmasını hedefliyor
SpaceX Crew-8 astronotlarının Ejderhalarını 2 Mayıs'ta Uluslararası Uzay İstasyonuna taşımasını izleyin
Yeni araştırmalar dinozorların sandığımız kadar akıllı olmadığını ortaya koyuyor